Margot Lamers – Vissere trofee

Er is mij een tijdje geleden door het bestuur gevraagd om een stukje te schrijven over een trofee die tweejaarlijks wordt uitgereikt bij BC’67. De Margot Lamers – Vissere trofee, zoals jullie wel kunnen bedenken vernoemd naar Margot Lamers – Vissere.

Meteen zei ik: ”Natuurlijk, dat doe ik wel… ” De leden mogen namelijk wel weten waar deze trofee voor staat en wie de persoon achter deze trofee is… Echter ben ik mezelf al ruim 2 maanden aan het aanzetten tot het schrijven van dit stukje tekst. En waarom…? Omdat het me zwaarder valt dan dat ik verwacht had. Margot was namelijk niet zomaar iemand… Margot was Margot… One of a kind!

Wie was Margot dan wel?

Vele leden zullen haar niet eens kennen, maar Margot was van jongs af aan lid van BC’67 Veghel. Al vanaf een jaar of 14 was zij actief als vrijwilliger binnen de vereniging en stond ze voor iedereen klaar. Jeugdtraining op zaterdagochtend, redactie clubblad, begeleiding van jeugd die doorstroomde richting de senioren, bestuurslid jeugdzaken, organisatie van feesten, jeugdkampen, etc. behoorden zoal tot de dingen die zij gedaan heeft binnen BC’67.

Ziekte

In 1997 werd bij haar borstkanker geconstateerd, waarna een strijd begon tegen deze afschuwelijke ziekte. Na een strijd van 4,5 jaar, heeft zij uiteindelijk op 31 jarige leeftijd deze strijd verloren.
Maar Margot leek helemaal niet ziek, want ondanks haar ziekte zette zij zich nog steeds VOLLEDIG in voor de club en met name de jeugd. Margot was er altijd! En voor iedereen! En wat kon ze ontzettend koppig zijn en haar wil doordrukken…. maar dat was niet erg… want ondanks alles wat haar lichamelijk remde, had ze altijd een lach op haar gezicht.
Margot was zelfs een week voor haar overlijden nog in de sporthal te vinden, om ervoor te zorgen dat alles goed ging met ‘haar’ kinderen. BC’67 Veghel was Margots leven, de leden haar vrienden en vriendinnen.

Fenomeen

Naast het feit dat ze voor mij persoonlijk als een “tweede moeder” was, is zij in mijn ogen een fenomeen binnen de vereniging geweest en een zeer geliefd persoon. En ik denk dat er niet een lid binnen de vereniging is die haar niet mocht. Al zullen mijn herinneringen echt wel anders zijn dan die van een ander, het neemt niet weg dat Margot een eigen trofee diende te krijgen na haar overlijden.

Trofee

Mensen binnen de vereniging die iets exceptioneels doen, zoals Margot, komen in aanmerking voor deze trofee.
En zoals Margot de trofee een leven heeft gegeven, zullen mensen niet snel overtreffen wat zij gedaan heeft voor de vereniging. Maar mensen die net als haar zich jarenlang weten in te zetten voor de vereniging, exceptionele dingen doen, die veel goeds hebben met de vereniging en haar werk, inzet en passie van toen weten voort te zetten… die mensen verdienen het om in de spotlight te worden gezet… en mogen zich absoluut vereerd voelen bij het ontvangen van deze trofee.

Mijn inziens DE waardering dat een lid kan krijgen voor het door hem of haar gedane vrijwilligerswerk binnen de vereniging. Ikzelf mag me gelukkig prijzen en vereerd voelen deze trofee te hebben ontvangen 10 jaar na het overlijden van Margot.
Geheel onverwachts was ik met stomheid geslagen en wist ik er alleen de woorden “Bedankt!” uit te persen terwijl ik de tranen niet meer kon bedwingen.

Daarom hoop ik ook dat telkens weer mensen zullen blijven opstaan binnen de vereniging die hun steentje willen bijdragen aan de vereniging en dat eenieder die de trofee ooit krijgt zich net zo vereerd voelt als ik… En hopelijk weten zij dan net iets meer woorden uit hun mond te persen dan: “Bedankt!”.